De wereld is mijn huis

Hallo mijn naam is Annemarie en ik ben werkzaam in de danssector sinds 1995. De afgelopen 9 jaar heb ik het voorrecht en plezier gehad om te dansen met mensen van 55- plus, die voorbij hun voordeur, uit hun huis, volwaardig willen deelnemen in de wereld.

Onze danslessen, in de dansstudio, bij Scapino Ballet Rotterdam, gaan over meer dan alleen samen zijn.

We bewegen, delen, verbinden, en misschien wel het belangrijkste, worden ons bewust van het potentieel van dans voor ons welzijn.

De verwondering van een eenvoudig gebaar en de sensitiviteit die we allemaal delen. De speelsheid die door het lichaam tintelt vanuit nieuwsgierigheid. Het beleven van muziek en het vuur van emoties, uitvergroot door beweging. Wetende dat alles goed is en dat we allemaal ons best doen in het moment. Voor mij persoonlijk maakt dit allemaal deel uit van wat het betekent om mens te zijn.
Voordat ik verder ga, wil ik je uitnodigen om een moment te nemen, nu en na te denken over hoe het leven ja, prachtig, nieuwsgierig en vreugdevol kan zijn.
Vol passie, zorg en liefde.
Heel goed.

Denk nu terug aan een tijd waarin het leven minder vreugdevol, pijnlijk, misschien zelfs liefdeloos, zielloos was. We kunnen allemaal die gevoelens ervaren. We kunnen allemaal ook fysieke pijn ervaren. Voor sommige dansers is er het leed dat hun lichaam niet meer werkt zoals vroeger. Een gevoel van lijden.
Een idee dat ze niet goed genoeg zijn. Het gevoel minder in staat, eenzaam of afgewezen te zijn. Verlangen om perfect te zijn, erkend willen worden, geaccepteerd.

Terwijl een van de dansers vond dat ze niet konden voldoen aan de hoge normen die de samenleving vaak stelt over hoe we gracieus oud moeten worden.
Een andere danser die in het openbaar is, verontschuldigt zich voor hun oncontroleerbare beweging, een symptoom van hun ziekte, en zegt: “Ik heb niet gedronken, ik heb Parkinson”.

Hoewel veel mensen zich bewust zijn van de ziekte van Parkinson, zijn de meesten zich niet bewust van alle symptomen. De dansers vertellen hoe belangrijk de groep voor hen is en dat ze die band niet willen verliezen.

Dus in de eerste helft van 2020, geconfronteerd met de COVID-19-pandemie, moest ik, net als vele anderen, de vraag stellen, moeten we doorgaan met onze dansles?
Omdat een deel van de dansers te maken heeft met ernstige medische aandoeningen, zoals Parkinson, niet aangeboren hersenletsel en reuma, was het een moeilijke beslissing met mogelijk ernstige gevolgen. Terwijl dansen in de studio geen optie was, realiseerde ik me al snel dat ik een zorgplicht had voor de dansers, vanwege hetgeen de les betekent.
Ook al had ik een afkeer van de enige optie, het alternatief stoppen met de les was geen optie. De enige manier om door te gaan was om online te gaan.
Er zijn enkele voor de hand liggende en minder voor de hand liggende beperkingen op wat online mogelijk is. In het begin vond ik het best wel moeilijk.
Ik worstelde vaak met het maken van video’s, hostingplatforms, technische apparatuur.
Wekenlang echode de muziek in mijn oren, er was ook een vertraging in wat ze zagen en wat ik zei.
YouTube-video’s bekeken en advies gevraagd over hoe je muziek op de juiste manier kunt streamen, zodat mijn stem gehoord kan worden, evenals de muziek.
Het was lastig om inspiratie te vinden voor de les, zonder nieuwe choreografie te
introduceren uit angst dat het schade zou kunnen veroorzaken.
Terwijl ik ernaar streefde dat de bewegingen veilig en geschikt konden worden gedaan.
Het weten van hoe iemand zich voelt, observeren of de beweging correct wordt uitgevoerd, is online veel uitdagender dan in de studio.

En terwijl velen van ons te maken hadden met afleiding, gebrek aan ruimte, het leren van nieuwe vaardigheden, het overbruggen van de digitale kloof.
Uiteindelijk hebben we ons aangepast aan de afmetingen van een scherm, of zelfs als dat niet het geval was, bleven we door de groepsverbinding toch verbinden.
We hebben de overstap gemaakt van fietsen naar de studio of reizen met openbaar vervoer, naar online inloggen vanuit de woonkamer, keuken of in één geval de caravan. De technische strubbelingen werden uitgewerkt, de veiligheidsprotocollen opgelost en de inspiratie voor nieuw materiaal kwam zoals altijd van de dansers.
We hebben gelachen, plezier gehad en gespeeld met stretchen buiten onze comfortzone.
In de online les gingen we door verdriet heen, hielden ons gevoel van verwondering,
nieuwsgierigheid en vreugde levend.
Vóór 2020 was onze dansles nuttig bij het omgaan met de uitdagingen in het leven.
Gedurende 2020/2021 werd het een welkome continuïteit en het antwoord was online.
Voor ons allemaal was het een vervanging voor fysiek samen zijn, niet zo goed als.
We doen allemaal nog steeds ons best in het moment.
Als thuis veiligheid, vrede en zekerheid is.
Wanneer door het scherm de wereld jouw huis wordt.
Wanneer dat gevoel de grenzen van de voordeur overschrijdt.
Dan ga je nu de wereld in, dan ga je voorbij de voordeur, wetende dat de wereld je thuis is.
Weet nu dat de wereld ons huis is.